Zabawmy się w Audiotele. Pytanie brzmi: "Czy język, który ma tylko dwa czasy - teraźniejszy i przeszły - może być skomplikowany?" Oto odpowiedzi do wyboru:

1. Absolutnie nie
2. Język nie ma czasów, tylko kubki
3. Tak, wystarczy dodać cztery alfabety (kanji, hiragana, katakana, romaji), zamienić miejscami przedimki z rzeczownikami, ustawić szyk w zdaniu na SOV (podmiot-dopełnienie-orzeczenie), używać wyłącznie sylab, stworzyć formalną i nieformalną wersję dla każdego wyrazu, zaimki doklejać do przydawek, partykułę pytającą umieszczać na końcu zdania i wymyślić zupełnie nowy dźwięk do wymówienia głoski "r"

W zasadzie odradzamy wszelkie próby komunikowania się z Japończykami za pomocą ich języka. Jest to tak obca ludziom Zachodu mowa, że bez wieloletniej nauki nie sposób opanować jej w stopniu komunikatywnym. Na nic tu się zdaje znajomość nawet kilku innych indoeuropejskich i anglosaskich języków - niemal żadna z zasad nie sprawdza się w przypadku "nihon-go", jak nazywają swoją mowę Japończycy. Poza narażeniem się na śmieszność, tudzież obrażeniem autochtonów (przyzwyczajeni do angielskiego zrobią to bezwiednie, wystarczy, że zwrócą się do obcej osoby per "anata", czyli "ty" - w japońskiej kulturze to obelga i szczyt złego wychowania), nic nie wskóramy. Można natomiast przyswoić sobie choć kilka grzecznościowych zwrotów. Japończycy zdają sobie sprawę ze stopnia skomplikowania swojego języka i potraktują poprawne wymówienie choć paru konwersacyjnych fraz jako ogromną uprzejmość.

Podane poniżej słówka zapisane są za pomocą alfabetu "romaji", dostosowanego do wymowy angielskiej (czyli "ch" czytamy jako "cz", "y" jako "j", "wa" jako "ła", itd.).